Subiektywny Leksykon Płyt, Które Warto Mieć, to seria wpisów autorstwa Agnieszki Protas. Agnieszka porusza się po wielu muzycznych przestrzeniach, ale nie da się ukryć, że post punk, new wave, synth-pop i klimatyczne ścieżki dźwiękowe, to jej konik. Poza tym kocha koncerty i na portalu panwinyl.pl znajdziesz również relacje z występów na żywo, zarówno z festiwali jak i z solo gigów.
Już przy czterdziestym odcinku, który był o Ozzy'm i jego albumie solowym "No More Tears" chyba nie pozostawiłam cienia wątpliwości, że jest to dla mnie artysta wielki. Jednak, przed poznaniem jego płyt, najpierw całkowicie pochłonęło mnie Black Sabbath. Wszystko zaczęło się, gdy tata kupił mi płytę CD. Była to składanka typu the best of.
W wywiadach panowie wypowiadali się zawsze zgodnie. Jimmy zaznaczał, że muzyka, jeśli jest dobra to obroni się sama. Nie potrzeba do tego gadżetów i nie chciałby, żeby wszystko co robią było sprowadzane tylko do ich orientacji. Larry mówił o tym, że nie chodzą do znanych miejsc, żeby się pokazywać, że wiele zrobili całkowicie odwrotnie niż większość.
Muzyka, którą tworzą to przede wszystkim post-punk, jednak możemy znaleźć wiele innych muzycznych inspiracji na ich albumach. Jedną z najważniejszych cech zespołu są ich teksty. To bystra, często gorzka, przepełniona czarnym humorem satyra. Muzycy, jak sami mówią, starają się nie śpiewać bezpośrednio o polityce, bo nie na tym polega ich rola.
Płyta została nagrana w trochę innym stylu niż wcześniejsze albumy. Pierwsze, co słychać to melodie i rytmiczność. Panowie poszli mniej w stronę funky, bardziej skupili się na rocku alternatywnym, jednak nie stracili swojej oryginalności. Wspaniały, ociekający emocjami wokal Kiedisa łączy się z basem Flea, który udowadnia, że jest jednym z najlepszych basistów na świecie.
Skupmy się na dzisiejszym temacie. W 1999 roku DT wydają "Metropolis pt. 2: Scenes From a Memory", swój pierwszy album koncepcyjny. Znów mieli całkowicie wolną rękę do pisania muzyki. W zespole pojawił się również nowy, genialny klawiszowiec Jordan Rudess, z którym Portnoy i Petrucci współpracowali przy stworzeniu swojego pobocznego projektu Liquid Tension Experiment.
Postanowiła walczyć z nudą zespołów indie, ze sztucznymi girlsbandami oraz wyreżyserowanymi występami tanecznymi. Wraz z Benem inspirowali się takimi zespołami jak Blamanche, Depeche Mode, Eurythmics oraz wykonawcami typu Gary Numan i Prince. W ich piosenkach słychać echa Yazoo, Erasure czy The Human League. Elly nazwała ich duet bardzo emocjonalnym.
Zmiany w muzyce przyszły całkowicie naturalnie, tak jak zmienia się człowiek, tak samo zmienia się to, co tworzy. Tak też było w tym przypadku. Płyta powstawała bardzo długo między innymi przez to, że Daniel pracuje nad kilkoma projektami jednocześnie.
Jednak z Robertem działo się coś niepokojącego, nawet wypowiedział się w MTV, że być może po zakończonej trasie rozwiąże zespół. Nie pasowała mu ta popularność, bał się, że przez to zagubi sztukę. Do tego zbliżał się do trzydziestki, wziął ślub i chciał nagrać coś, co byłoby bliżej klimatu dawnych piosenek, który uważał, że gdzieś po drodze zaniedbali.