Subiektywny Leksykon Płyt, Które Warto Mieć, to seria wpisów autorstwa Agnieszki Protas. Agnieszka porusza się po wielu muzycznych przestrzeniach, ale nie da się ukryć, że post punk, new wave, synth-pop i klimatyczne ścieżki dźwiękowe, to jej konik. Poza tym kocha koncerty i na portalu panwinyl.pl znajdziesz również relacje z występów na żywo, zarówno z festiwali jak i z solo gigów.
Muzyka, którą tworzą to przede wszystkim post-punk, jednak możemy znaleźć wiele innych muzycznych inspiracji na ich albumach. Jedną z najważniejszych cech zespołu są ich teksty. To bystra, często gorzka, przepełniona czarnym humorem satyra. Muzycy, jak sami mówią, starają się nie śpiewać bezpośrednio o polityce, bo nie na tym polega ich rola.
Płyta została nagrana w trochę innym stylu niż wcześniejsze albumy. Pierwsze, co słychać to melodie i rytmiczność. Panowie poszli mniej w stronę funky, bardziej skupili się na rocku alternatywnym, jednak nie stracili swojej oryginalności. Wspaniały, ociekający emocjami wokal Kiedisa łączy się z basem Flea, który udowadnia, że jest jednym z najlepszych basistów na świecie.
Już od lata 2020 roku wyemigrowali z Dublina do Londynu. Na klimat płyty wpłynęła pandemia oraz wewnętrzne przemyślenia, złość, poczucie winy i rozerwanie między ojczyzną, a nowym miejscem zamieszkania.
Skupmy się na dzisiejszym temacie. W 1999 roku DT wydają "Metropolis pt. 2: Scenes From a Memory", swój pierwszy album koncepcyjny. Znów mieli całkowicie wolną rękę do pisania muzyki. W zespole pojawił się również nowy, genialny klawiszowiec Jordan Rudess, z którym Portnoy i Petrucci współpracowali przy stworzeniu swojego pobocznego projektu Liquid Tension Experiment.
Zmiany w muzyce przyszły całkowicie naturalnie, tak jak zmienia się człowiek, tak samo zmienia się to, co tworzy. Tak też było w tym przypadku. Płyta powstawała bardzo długo między innymi przez to, że Daniel pracuje nad kilkoma projektami jednocześnie.
Jednak z Robertem działo się coś niepokojącego, nawet wypowiedział się w MTV, że być może po zakończonej trasie rozwiąże zespół. Nie pasowała mu ta popularność, bał się, że przez to zagubi sztukę. Do tego zbliżał się do trzydziestki, wziął ślub i chciał nagrać coś, co byłoby bliżej klimatu dawnych piosenek, który uważał, że gdzieś po drodze zaniedbali.
Żeby nagrać "Wrought Iron" uciekła od zgiełku miasta na Wyspy Owcze oraz do Aragonii w Hiszpanii. Potrzebowała ogromnych pustych przestrzeni, by móc wsłuchać się w ciszę. Część materiału napisała w starym opuszczonym budynku hiszpańskiej szkoły, gdzie stało pianino. Gdy wróciła do tego miejsca po miesiącu budynku już nie było.
"No More Tears" to pierwsza płyta od lat nagrana na trzeźwo. Do tego zależało mu bardzo na tym, że każdy utwór pisać jakby miał być singlem, ale nie można tego robić na siłę.