Subiektywny Leksykon Płyt, Które Warto Mieć, to seria wpisów autorstwa Agnieszki Protas. Agnieszka porusza się po wielu muzycznych przestrzeniach, ale nie da się ukryć, że post punk, new wave, synth-pop i klimatyczne ścieżki dźwiękowe, to jej konik. Poza tym kocha koncerty i na portalu panwinyl.pl znajdziesz również relacje z występów na żywo, zarówno z festiwali jak i z solo gigów.
"No More Tears" to pierwsza płyta od lat nagrana na trzeźwo. Do tego zależało mu bardzo na tym, że każdy utwór pisać jakby miał być singlem, ale nie można tego robić na siłę.
Epka "Losing Touch" w tym roku świętuje swoje 10 urodziny, album 5. Album został wydany własnoręcznie.
Pod koniec 1985 roku muzycy w niecałe dwa tygodnie nagrali materiał na płytę "Nowa Aleksandria", która ukazała się w 1986 przez wydawnictwo Tonpress. Tytuł płyty to nazwa miasta Puławy, gdy znajdowało się pod zaborem rosyjskim.
"Nowa Aleksandria" zrobiła furorę i sprzedawała się w bardzo szybkim tempie.
Ostatnio zrobiło się głośno o panach Mael dzięki filmowemu musicalowi "Annette", który napisali, a wyreżyserował go Leos Carax. Wspaniała ścieżka dźwiękowa swoją drogą. Liczę, że może kiedyś pełny soundtrack wyjdzie na winylu, bo w tym momencie jest tylko dostępna tylko "Cannes Edition", która jest mocno okrojona.
Dzisiejszy album to wydawnictwo z 2011 roku. Kate napisała, skomponowała i wyprodukowała tę płytę w około rok czasu. Nie nazywa go albumem koncepcyjnym, jest raczej zbiorem ballad połączonych motywem płatków śniegu. Jest to 7 w większości spójnych muzycznie i tematycznie utworów, w których przeplatają się historie ważne, intymne, zabawne, zmysłowe jak i zwyczajne.
Gdy razem z jedną ze swoich licznych partnerek, Heleną Christensen, byli w jej rodzinnej Kopenhadze, Michael wdał się w bójkę z taksówkarzem. Niestety Hutchence upadł na beton i uderzył się w głowę. Całą sprawę zbagatelizował, co było największym błędem w jego życiu i zmieniło go na zawsze.
Z pewnością jest to jedna z najpiękniejszych i najsmutniejszych okładek jakie istnieją. Myślę, że fantastycznie oddaje muzykę, jaka znajduje się na płycie. Niestety nie znalazłam informacji dlaczego akurat taka okładka. Według mojej wiedzy jest to obraz Giovanniego Bargoliona „Płacząca Dziewczynka”.
Żeby trochę uspokoić atmosferę po ostatnim odcinku SLPKWM, w którym Gary Numan zabrał nas w apokaliptyczną podróź do niedalekiej przyszłości postawiłam na muzykę filmową. Jest kilka duetów muzyczno-filmowych, które sprawdzają się idealnie. Jednym z nich jest tandem Burton/Elfman.