DLA LUDZI MUZYKI
Blog PanWiny.pl bierze udział w konkursie zorganizowanym przez Influencers Live Wrocław. Nie wiem, czy zostaniemy Twórcą Roku, ale cieszę się, że znaleźliśmy się w tym konkursie oraz, że będziemy (mam nadzieję) na całym wydarzeniu. To dla nas ważne wydarzenie, ponieważ, świat muzyki potrzebuje dobrej ekspozycji w świecie Internetu, szczególnie ten DIY.
Jeśli podoba Ci się to co robimy, to zachęcam do oddanie na nas głosu!
LINK WE WPISIE
O ile „Gulag Orkestar” jest według mnie odegraniem muzyki bałkańskiej (chociaż nie ujmuję mu rewelacyjności, bo lubię i to bardzo), tak „The Flying Club Cup” jest już fantastycznym pomysłem na własną muzykę. W większości pierwszy i drugi album zostały skomponowane na uszkodzonych organach Farfisa, które Zach dostał od cyrkowego klawiszowca. Wszystkie czarne klawisze, oprócz fis nie działały, więc musiał budować na tym, co było sprawne. „The Flying Club Cup” to drugi krążek Beirutu wydany w 2007 roku. Stworzył go młody, bo wtedy zaledwie 21 letni Zach. Na drugim albumie muzyk zabiera nas do Francji, zainspirowany zdjęciem z 1910 roku przedstawiającym zawody balonowe w Paryżu o Puchar Podniebnego Klubu.
Jeśli miałbym wymienić w mojej pracy rzecz, którą najbardziej kocham, to powiedziałbym, że to „aranżowanie małżeństw”. Myślę, że jestem całkiem niezłym „muzycznym swatem”. Od dawna czułem, że jakby te dwa kosmosy Darii i Karola się ze sobą spotkały, to będzie zderzenie wszechświatów, który będzie miał tylko dwie możliwości. Albo wszyscy zginiemy, albo zaczniemy tańczyć i śpiewać. Ja widać, świat nie przestał istnieć, zatem na parkiet i wydzierać mordkę w refrenie!
Duet przekonuje, że nie piszą piosenek jak większość Artystów. U nich wszystko dzieje się odwrotnie. Zaczynają od dźwięku i „pejzarzy dźwiękowych”. Nigdy nie wiedzą co z tego powstanie i gdzie ich to zaniesie. Nie mają również planów na tematykę płyty czy nawet kolejnego utworu. Nie lubią gdy coś ich ogranicza. Za pomocą elektroniki chcą uzyskać dźwięki jak najbardziej analogowe.
Wokal również jest traktowany jako instrument. Nie jest na pierwszym planie, nie przyćmiewa muzyki. Jednocześnie jest jednym z najbardziej charakterystycznych i wyciszających mnie głosów jakie znam.
Pierwszy odcinek Subiektywnego Leksykonu Płyt, Które Warto Mieć LIVE za nami. Redkatorka Agnieszka Protas nie ukrywała, że się bardzo denerwowała, ponieważ był to jej debiut youtube’owy. Myślę, że poszło jej wspaniale. I teraz będzie tylko lepiej. Na tyle się Adze spodobało, że wyraziła chęć kontynuowania i na chwilę obecną ustaliliśmy, że będziemy się z Wami spotykać raz w miesiącu! Dajcie znać, jeśli macie jakieś sugestie, uwagi czy propozycje. Jak ten program ma wyglądać. Będziemy wdzięczni. Pozdrawiamy
Agnieszka Protas
Pan Winyl
Przyczyn odkładania jest tyle ile odkładaczy, a prokrastynacja to tylko wierzchołek góry lodowej. Do najczęstszych powodów należą różnego rodzaju lęki, o których później, przemęczenie dotychczasowym aktywizmem, nieuświadomiony bunt przed realizowaniem nieswojego marzenia, przymus działania pod presją zbliżającego się deadlinu, nieaktualność celu, do którego się dążyło, obniżony nastrój, albo trochę głębsze źródła: depresja, ADHD aż po choroby fizyczne. To wciąż niepełna lista przyczyn, a zlokalizowanie ich to już połowa sukcesu.
Wierzę, że tokenizacja może stworzyć – po raz pierwszy – realną platformę do zamiany tworzonych przez artystów treści w środki finansowe. Zatem dlaczego ja się tokenizuję? Wierzę, że tak jak do tej pory, byłem łącznikiem niezależnych i początkujących artystów ze światem mediów, z szoł-biznesem, ze sprzedażą czy promocją, tak i w tym, sprawdzę się doskonale, będąc gwarantem i dla artystów i dla fanów / inwestorów.
„Śnienie” to dla mnie powitanie pewnego etapu w życiu. Jako już dorosła osoba zdecydowałam się na
ryzykowną rzecz, jaką jest pójście za sercem i ten album jest zwieńczeniem tej drogi, a zarazem jej początek. Świętuję nim trafność swojej decyzji, fakt, że nie zakopałam talentu oraz wytrwałość, która towarzyszyła mi przez te kilka ostatnich lat. Rozprawiłam się w nim z wieloma wątkami w moim życiu. Były to obejmowanie swoje bezbronności i delikatności, szukanie swojego miejsca na świecie, pogodzenie się z niespełnioną miłością. Również szukanie miłości do samej siebie i wyznaczanie granic oraz obejmowanie wolności, którą mam twórczo. Brałam moje rany i po
dokładnym ich obejrzeniu, przykładałam do nich leczniczy kompres, pozwalając im na gojenie się.
Czy da się połączyć gitarę akustyczną z typowo rockowym setupem efektów albo czy „open tuning” jest zarezerwowany tylko dla folku? Da się stworzyć coś sensownego łamiąc schematy? Można zrobić wszystko wbrew obowiązującym regułom i wciąż nagrać album łapiący za serce? Można się o tym przekonać słuchając „Flesh and Blood” zespołu John Butler Trio.
Mama zachęcała ją do nauki baletu, lecz Michelle uważa, że zawsze była do tego zbyt powolna i melancholijna. Drugą wizją mamy była jej córka grająca na gitarze w zadymionym klubie, i tu trafiła w dziesiątkę, przy czym sama zainteresowana nie mogła sobie tego wyobrazić. W tamtym okresie miała plan, żeby zostać reżyserem, filmowcem, lecz gdy spróbowała tworzyć piosenki okazało się, że jest to prostsze i tańsze. Oprócz pisania muzyki nadal kręci krótkometrażowe filmy, które uważa za niezbyt dobre.
Parę fajnych składów widziałem, a Mikrokosmos… nie widziałem. Nie często udaje się osiągnąć w studio energetyczny potencjał koncertu. Wydaje mi się, że na debiutanckiej epce „Mikrokosmos” zbliżyli się do tego bardzo. Energia wylewa się z głośników, domaga się wypuszczenia na wolność! Liczę, że zobaczę koncert już niebawem!!!
Skoro ustaliliśmy już, że „Granda” to jedna z najważniejszych płyt współczesnego polskiego popu, to należałoby wyrazić swoją opinię o jubileuszowym, winylowym wydaniu. Gdy Monika Brodka, za pośrednictwem swoich social-mediów poinformowała rocznicowej wersji na winylu, zdecydowałem, że musi ona trafić do mojej kolekcji. Minęło kilka tygodni, a przesyłka w końcu do mnie dotarła. Delikatnie rozpakowałem karton i pozbyłem się ochronnej folii. Jarałem się jak dziecko! I…
Tak różnorodnego albumu dawno nie słyszałem. Każdy kawałek mógłby być przyczynkiem do innej płyty. Ale może to taka zaleta powstawania płyt w czasie pandemii. Jest tu sporo pomieszania, emocji, co wcale nie jest zaskakujące. Jak czasy są niepewne, to muzyka jest niepewna! Założenie własnej wytwórni i wydanie albumu w formie fizycznej? W ich przypadku okazało się bardzo OK! Emotional Interference, tak nazwali swój label. Płyta dotarła na 17 miejsce Offical UK Sale Charts. Bardzo niezły wynik jak na pierwszy album.
Poćwiczmy empatię. Przećwiczmy przebaczenie. Poćwiczmy akceptację. Normalizujmy cierpliwość. Szukajmy jedności. Dążmy do uczciwości. Służmy. Spróbujmy szacunku. Miejmy wiarę. Opłakujmy wolność. Bądźmy przyjaźni. Miejmy nadzieję na mądrość. Przyjmijmy wdzięczność. Przygotujmy czystość. Zaszczepmy samodyscyplinę. Wykrzykujmy wiarę. Okazujmy entuzjazm. Rozważmy prawdomówność. Śpiewajmy harmonijnie. Zaufajmy. Bądźmy CNOTLIWI! – NAHANIEL PAUL
„Helicopters” Porter Band to wyjątkowy album, który znajdował sie w prawie każdym polskim domu we wczesnych latach 80-tych, w którym mieszkali młodzi ludzie słuchający rocka. Płyta brzmiała jak zagraniczna, była powiewem świeżości i zachodu przez swoje post punkowe i nowo falowe zacięcie. Po ponad 40 latach piosenki nadal są świetne i cieszą ucho. Tą płytę warto mieć!
Ania Sama, dziewczyna, która chciała śpiewać! Jej marzenie się spełniło! Wytrwała, walczyła i realizowała plany. nie było łatwo, ale jak sama mówi, było warto. Dziś ruszyła przedsprzedaż płyty CD i płyty winylowej. Wspaniała, bardzo kobieca muzyka. Ogromny talent, wspaniała wrażliwość i ciepło. Moim zdaniem płyta tego lata! Koniecznie posłuchaj i kup płytę! PŁYTA Z CERTYFIKATEM PAN WINYL POLECA!
NFT, tokenizacja, muzyka w metawersji, kryptowaluty, nowa ekonomia, blockchain, decentralizacja, cyfrowe dobre, cyfrowe kolekcje i ogromne pieniądze. Co to ma wspólnego z naszą codziennością? Czy jako artyści powinniśmy się tym w ogóle zajmować?
Oto mój szkic nowej rzeczywistości postpandemicznej w zarysie.
Komu mógłbym polecić tę płytę? Zapewne nie wszystkim. Dzisiaj w świecie krystalicznie czystych dźwięków niemiłosiernie traktowanych autotunem i innymi „ulepszaczami” straciliśmy nieco świadomości, że nie wszystko jest tak idealne. Album „No End In Sight” to idealny przykład, jak brzmiałoby wiele produkcji bez licznych zabiegów pielęgnacyjnych. W muzyce słuchać pasję, ale na próżno szukać tu doskonałości w jakiejkolwiek formie.
Wielki szacunek wzbudzają we mnie artyści, którzy mimo niedoskonałości technicznych przedstawiają swoje dzieła publicznie.
Kształtowanie własnej satysfakcji na definicji sukcesu innych jest mocno zgubne, ponieważ zawsze znajdzie się ktoś, kto powie, że to za mało, albo za dużo. Może to brzmieć tak, jakbym głaskała po głowie wszystkich, którym się po prostu nie udało sprzedać więcej niż 10 płyt. Na pewno jedną z moich misji życiowych jest szerzenie pokoju na świecie, ale tu raczej chodzi mi o przestawienie akcentu
Na „Future Nostalgia (The Moonlight Edition)” usłyszymy wszystkie 11 utworów znanych z pierwotnej wersji albumu oraz osiem bonusowych kompozycji. Do wcześniej niepublikowanych utworów zliczamy „We’re Good”, które zostało singlem promującym wydawnictwo, „If It Ain’t Me”, „That Kind Of Woman” oraz „Not My Problem (feat. JID)”. Nowe utwory brzmią dobrze, pasują klimatem do tego co mieliśmy okazję poznać na podstawowej wersji krążka. Resztę płyty uzupełniają opublikowane wcześniej: „Fever” – duet z Angele, „Prisoner”, utwór znany z ostatniej płyty Miley Cyrus oraz piosenka J. Balvina z gościnnym udziałem artystki.